yalnızlığın zor olduğu anlar var. bu da onlardan birisi. çabuk geçmesini istiyor muyum bilmiyorum. bildiğim şeylerden de emin değilim. emin olmadığım zaman inanmayı istiyorum. herhangi birşeye , birisine. ama içinde bulunduğum durum bunu imkansız kılıyor. etrafımdaki insanlara bakıyorum. kendilerini meşgul eden şeylere o kadar bağlanmışlar ki, neye bağlandıklarının bile farında değiller. kendilerine verilen zamanı ve hayatı doğru şeyler için harcadıklarına inanıyorlar ya da inanmak istiyorlar. ben de inanmak istiyorum ama bu benim için o kadar da kolay olmuyor. inanmaya çalıştığım değerlerin her gün gözlerimin önünde yanlış çıkmaları bunu daha da zorlaştırıyor. yalnızlık ve zorluklar. bu hayatı bunların üstesinden gelmek için yaşıyoruz aslında ama kaçımzı bunun farkında? farkına varanların varlığına inanmak istiyorum ama daha bir tanesiyle bile henüz tanışmadım. tanışmayı da çok istediğimi söyleyemem. o zaman yalnız olmadıpım ortaya çıkacak ve ben o zaman hangi yetersizliğe sığınacağım? sığınma ihtiyacımı karşılayacağım birisini bulsam bütün bu düşüncelerden uzaklaşır mıyım acaba? bununcevabı herşeyi bilen zamanın sakladığı sırlardan birisi. beklemekten başka ne yapabilirim ki.....
hebe hübe kem küm
