çok acayip bir iş bu yazı yazma mevzuu. yazmak istersin yazamazsın, hiç yazasın yoktur, oturur sayfalarca döktürürsün. ha anlamlı olur, ha anlamsız. zaten senin anlıyor olman yeter, başkaları anlasa ne olur anlamasa ne? insanlar oturup bir metnin ya da romanın başına nasıl yazıyorlar anlamıyorum. misal roman? nasıl yani? aylarını yıllarını masa başında oturarak ve yazarak geçiriyorsun. yazıyor, beğenmeyip siliyor, yeniden yazıyorsun.... yazdıklarını okuyup beğenmediğin tarafları düzeltiyorsun. sonra bunları kendin bi dosyaya doldurup rafa kaldırıyorsun... evet aynen böyle yapan insanlar biliyorum. adam oturmuş romanlar hikayeler yazmış, götürmüş matbaa da ciltletmiş (nasıl bir filldir bu?) kitap şeklinde vitrinine koymuş bekletiyor. kimselere de okutmuyor. en güzelini yapıyor. belki de fani okuyucuların ağızlarının suyunu akıtarak şakşakladıkları kitaplardan romanlardan cartlardan curtlardan daha sağlam bir şey yazdı adam ve bunu bencillik ve ipnelik olsun diye paylaşmıyor zavallılarla? olamaz mı yani? olabülüü de olamayabülüü de. bu durumda yapılacak bir şey de yok. onlar birisi adam öldükten sonra keşfedilinceye kadar vitrin süslemeye devam edecekler....
ben de ne zamandır oturup cidden bir şey ler yaz mak isti yorum. lakin bir türlü muaafffaak olamadum. bakın imla kurallarından ve de kelimelerin doğru yazılışlarından bile bi haberim. vay anasını.... hatta vay babasını....
...............hebe hübe kem küm.........
Cuma, Kasım 16, 2007
Cumartesi, Kasım 03, 2007
çok şaşırdım :)
ilk hotmail account uma ait space sayfasına doldurduğum blog yazıları geldi aklıma nerden geldiyse bıraktığım yerde duruyorlar mı diye bi göz atayım dedim. atmaz olaydım. çok fena. ne kadar basit ne çocuksu şeyler. peeh utandım kendimden. utancımı da paylaşayım :)
"tenbel:)" başlıklı bir yazı bu:
dolu dolu geçen günler, ilerisi için de aynısını vaat etmez.gerekliliklerin yerine getirilmesi gelecek günlerin garanti altına alınmasını sağlar. peki bu gerekliliklerin hayata geçmesine engel teşkil eden şeyler nelerdir? tembellik tek başına bu soruya cevap olabilir mi? Her zaman eksik giden şeylere aradığımız, bütün suçu üstüne atabileceğimiz nedenlerin arayışında bizlere sorun çıkartmayan tembellik, her zaman bizi kandıracak bir yol bulur.
beni de kandırabilecek mi acaba
---------------------------------------------------------------
bu "enteresan" başlıklı bir yazı (şunu da farkettim ki çok durum karşısında "enteresan"ı kullanıyorum. ne çok şaşırıyorsam artık):
öyle zamanlar var ki hayatta, insan ne tür yalanlar söylerse söylesin karşısındaki insanı istediği gibi yönlendiremiyor. Bu söylediği yalanın yetersizliğinden değil, karşısındaki insanı hafife alışından kaynaklanıyor. Bu yüzden her ne olursa olsun, kendisine ve de karşısındaki insana saygı duymayan insanların "foya"sı eninde sonunda açığa çıkıyor. Tabii ki bu "en- son" yalan söyleyenin değil, söylenenin insafına kalmış bir durum.
hayatta çoğu zaman bu durumla karşı karşıya kaldığımı hissediyorum. yapımdan ötürü gelen "deşicilik" sayesinde elimden geleni ardıma koymadan uğraşır
aklıma gelenin başıma gelmesine zemin sağlarım. ki olması gereken de bu olmalı. her insan,her söylenene kayıtsız şartsız inanmamalı. Günümüz insanı içinde bulunduğu durum dolayısıyla inanmaya olan büyük ihtiyacını, önüne çıkan herkesle doyurmaya kalkmamalı.
bir insandan ne bekliyorsanız, sizde ona istediğinizi verin ki "alış-veriş" tamamlansın. güven istiyorsanız güven, sevgi istiyorsanız sevgi, yemek istiyorsanız yemek :)))
-------------------------------------------------------------------------
"ben daha ne yapayım" başlıklı bir yazı, neye kızdıysam artık:
artık elimden başka birşey gelmez kardeşim. hiç huyum değildir kaçanı kovalamak. bir yere kadar umursarım, değer veririm ama umursanmadığımı gördüğüm an silerim gider. ki bu tavrımın ne kadar doğru ne kadar yanlış olduğunu tartışmaya gerek görmüyorum. bireysel sorunlarını bana yansıtan, daha doğrusu insanlarla olan ilişkilerine yansıtan elemanlarla işim olmasın bi zahmet. ben ne yapayım sorunlu adamı, zaten ben olmuşum kendim koca bir sorun. ara ara bulamadım pimi çekecek bi deli, yoksa şimdiye çoktan patlamıştım. uzun zamandır üzerinde düşündüğüm kafa yorduğum proceleri de hayata geçirmenin vakti geldi sanırım. yaş kemale erdi hatta kemal'i geçtim bile.bu durumda hangi baltaya kürdan çöpü olacam diye düşünmektense sapların arayışına balta olurum daha faideli. okuyan var mı bunları bilmiyorum ama yapacak daha iyi işleri vardır eminim.......
---------------------------------------------------------------------------
"ayna" başlıklı yazıyı daha önce yayınlamıştım burada da ama hoşuma gidiyor şerefsiz bir daha yayınlayalım:
- Bir tek seni anlayamıyorum. Kendime inandığım, kendimi bildiğim kadarıyla kimin yüzüne baksam, ne olursa olsun, birşeyler okuyabiliyordum, ta ki sana bakana kadar.- Neden ben? Daha önce böyle birşey başına gelmediğine göre, bundan önce yaptığın tespitler tam olarak doğru değildir bence. Bunu söylememin nedeni, kendine olan tam güvenindir.
- Hayır senden öncekiler yanlış değildi. Her zaman haklı çıktım. Seni okuyamıyor değilim, içini biliyorum ama bu yüzünden okunmuyor. Her insanın düşüncesi, onun yüzüne, yüzünün ayrıntılarına saklanır. Okumasını bilen bunları görür,okur. Ama senin yüzünde böyle bir giz yok. İçinde neler oluyor, ne düşünceler dolanıyor kafanda, bunları biliyorum ama bunu yüzünde görememem, sanki... Her neyse bir sorun bu benim için.
- Yerinde olsam önce şu gözlükleri çıkarırdım gözümden. Birde öyle bakmayı dene bana!- Ama gözlüklerim olmadan...- Dinle beni ve çıkar onları öyle bak.- Tamam, ama şimdi seni tam göremiyorum.- İşte ben, gerçek ben de bu zaten. Net değilim sınırlarım yok artık. Beni belirten çizgiler silindi uzun zaman önce.
- Bundan ne mana çıkarmam gerekli?- Bana böyle bakarken bende gördüklerinle birleştir aklındakileri, bütünleştir. Bütün bildiklerim, yaşadıklarım, hissetiklerim, beni böyle, bu bulanık hale getirdi. Birike birike içimdekiler dışıma sızdı ve bulandırdı beni. Anladın mı şimdi?
- Hayır böyle olmaması gerekiyor. Ben seni bulanık görüyorsam sende beni bulanık görüyorsun demektir. Beni tam okuyamıyorsun ve buda bizi çıkmaza götürür. Sen neden çıkardın ki gözlüğünü?- Ben değil sen çıkardın!!!- Anlayamıyorum , nasıl olabilir ki? Ben benim, sende ben?- Beni görmek için gözlüğe ihtiyacın yok ki senin.- Bunlara bir anlam veremiyorum. Biz aynı isek sorun ne?- İşte bende sana bunu anlatmaya çalışıyorum. Bakmakla görmek aynı şey değildir. Bakarsın ama göremezsin. Bunu bildikten sonra zaten nasıl bakman gerektiğini anlarsın.....
--------------------------------------------------
bu da "sonunda" başlıklı bir denemesemmidenesemmi ürünü (halime ye saygılar) :
Olmuyor bir türlü başaramıyorum.Ama neden? İstediğim şeyi yapmaktan alıkoyan nedir beni? Ayda yılda bir aklıma geldi,oturdum yapayım dedim. Bundan önce yaşadıklarımı, yaptıklarımı gözönünden geçirdim. Aslında o kadarda zor olmaması gerekiyordu. Yapmam gereken sadece verilen yolları izlemek ve istediğim şeyi elde etmekti. Bu konu hakkında o kadar çok program yapıldı ve yapılıyor ki,içinde olmasa bile insanın yapamaması için hiçbir sebep yok yani.Neyse oturdum,aldım elime gereken şeyleri ve başladım.Başta herşey o kadar basit ve kolay geldi ki bunuda çabucak yapabildiğim için kendimle gurur duymaya başladım. Ama nereden bilebilirdim ki sonunda başıma gelebilecekleri. Ne olduysa olmuş,olmamıştı yanlış olan birşeyler vardı ve bunun geri dönüşüde yoktu, herşeye baştan başlamak dışında.Baktım kendim yapamıyorum,ama ona o kadarda ihtiyacımda var, kalktım giyindim. Ama ne giyiniş. Ben ki öğlen gezmelerine bile saatlerce hazırlanan, günler öncesinden ne giyeceğine, giydiği elbiseyle hangi takıları takacağını hesaplayan bir insanım, benim için bu kadar önemli bir şey için,gözüm hiçbirşeyi görmez olmuştu. Lacivert pantoloumu, onun üstünede açık mavi uzun kollu bluzumu giyip kendimi dışarı attım. Nedense kendimde bir eksiklik hissettim,ve hemen merdivenleri hızla geri çıkarak aceleyle çantamdan anahtarlığımı çıkardım. Fakat bir türlü doğru anahtarı bulamıyordum, birden kendime sakin olmam gerektiği telkininde bulundum. Sonunda doğru anahtarı bulmuş(en son denemede) içeri girmiş, kendimdeki eksikliği gidereceğine inandığım mavi benekli tül şalımı almıştım. Tam çıkacakken kapının eşiğindeki vestiyerin sağına yerleştirilmiş oval şeklindeki aynada kendime bakmayıda unutmadım. Artık tamam sayılırdım,onun için hazırdım.Kendimi sokağa atmamla şaşırdım kaldım. İyi hoştu da,nereden bulacaktım onu. Aklımda bir kaç yer vardı ama daha önce hiç dışarıda yapmamıştım. Yapanları gördüğümde ise bu bana çok tiksindirici gelmişti, asla böyle birşey yapmam, bunun büyüsünü bozmam diyordum kendime. İyi ki de kendimden başkasına dememişim, yok birisi beni az sonra o işi yaparken görse, kimbilir arkamdan neler konuşulurdu.Birden bu düşüncelerden sıyrılıp kendimi bir dükkanın önünde buldum. İçeridekiler büyük bir zevkle sohbet ediyorlar,yapmak için geldikleri bu mekanda yapmak istedikleri şeyi yapıyorlardı. Cama yapışıp içeridekileri görmeye çalışırken,içeridekilerin bana şaşkın şaşkın bakan gözleriyle buluştu gözlerim. Ama o yoktu. O yoktu ama onun dışında neredeyse herşey orada gibiydi. Buna benzer onu bulabileceğim bütün yerleri dolaştım umutlu bir şekilde,bir iki tanıdığa rastladım ama onlara sıkılıp biraz dolaşmaya çıktığımı söledim. Artık sabrım taşmak üzereydi. Vakit geç olmuştu ve ben hala onu bulurum ümidiyle geziniyordum. Sanki onu aramaya çıkacağım anlaşılıp nerede ne kadar varsa hepsi ortadan kaldırılmıştı.Canım çok sıkkın bir şekilde eve döndüm, üstelik o kadar yorulmama rağmen onu bulamamıştım. Eski eşimle boşandığımızda bile bu kadar üzgün olduğumu hatırlamıyordum. Ama ne yapabilirdim ki, elimde değildi bir kere aklıma düşmüştü. Yapılacak işleri umursamadan bende oturdum gecenin o saatinde yeniden başına oturdum ve uzun uğraşlar sonunda yaptım ve rahatladım.neden oturup bir daha yeniden yapmak aklıma gelmemişti. Kendime çok kızdım,nede olsa eninde sonunda evde kendim yapmıştım. O kadar yorulduğum da yanıma kar kalmıştı.Belki anlaması zor gelebilir ama bir tabak bulgur pilavının beni bu hale getireceği aklımın ucundan geçmezdi
----------------------------------------------------------------
bu da "karalamalar" başlığından:
Öyle zamanlar var ki hayatta, insan ne tür yalanlar söylerse söylesin karşısındaki insanı istediği gibi yönlendiremiyor. Bu söylediği yalanın yetersizliğinden değil, karşısındaki insanı hafife alışından kaynaklanıyor. Bu yüzden her ne olursa olsun, kendisine ve de karşısındaki insana saygı duymayan insanların "foya"sı eninde sonunda açığa çıkıyor. Tabii ki bu "en- son" yalan söyleyenin değil, söylenenin insafına kalmış bir durum. Ama siz gelinde bunu yalan söylemeyi marifet sayanlara anlatmaya çalışın. Ne derseniz deyin onları doğru olanı kabul etmeye yaklaştıramazsınız bile. Çünkü öyle bir duruma gelmişlerdir ki her şeyin en iyisini onlar bilir, her durumun üstesinden gelmesini onlar becerir ve her söyledikleri yalanla gerçeğe bir adım daha yaklaşmış olurlar. Siz acizliğinizle onların sebep oldukları anaforda döner durursunuz, bütün suyun akıp gitmesini bekleyerek.
Hayatın kendisinin büyük bir yalan olduğunu savunan insanları da görmüşsünüzdür. Onlar için durum sanılanın aksine çok eğlencelidir. Varsa yoksa kendileri için çabalar, kendileri için üzülür, kendileri için yaşarlar.Gerisi boştur onlar için.Burada yaptıklarının hediyesini bir sonraki hayatlarında alacaklar ve onu da çok güzel bir şekilde harcayarak daha sonraki yaşamlarını garantiye alacaklardır. Sonu olmayan bu döngü inancı onların başka şeyler için çabalamasını, düşünmesini engeller. Fark ettiğiniz üzere onlarında bir inanca, bir şeylere inanmaya ihtiyaçları vardır. Hangimizin yok ki? Çok küçük bir terslikte bile hemen, bizden büyük ve de yüce bir güce sırtımızı dayayarak geçmesini bekleriz.
***
Beklerken sıkılmayayım diye kendi kendime uydurduğum oyunlarında bitmesiyle “ne olacak şimdi?” diye düşünmeye başladım. Vakit ilerliyor acımadan ama beklenenlerden ses yok.off larla beraber saniyeleri sayıyorum. Her bekleyen amacına ulaşıyor, geçip gidiyorlar yanımdan mutlu bir şekilde. Artık buna bir son vermenin zamanı geldi. Geldi hatta geçiyor. Ne yapalım kısmet değilmiş. Artık bundan sonra da kısmet olur mu bilmem….
***
Limanlar her zaman umut olmuştur yüreğine insanın. Hiç bir zaman, açıkta kalmak insanı mutlu etmez. İlla ki ayakları sağlam bir yere basmalı. Ama emin midir ki o sağlam dediği kara parçası onu hiç beklemediği bir zamanda sarsabilir. Fırtına öncesi sakin deniz misali, suskun olan toprak onun ayakları altında isyan edecektir.
***
Bunalıma ya herşeye sahip olduğumuz için ya da birşeylere sahip olamadığımız için düşeriz. Bu buhranlar kendilerini fiziki olarak belli ederler. Gerek hal ve hareketlerinizde gerekse bedeninizde. Yapılacak işleri tüketen insanlar farklı ve toplumun alışık olmadığı işlere yönelirken, henüz birşeyler elde edemeyenler ise daha da karamsarlaşarak tembelliğin sınırlarını zorlarlar. Günümüze mahsus bir durumdur bu. Iyiye değil kötüye gitmektedir.
***
Arkadaş sahibi olmak, aynı şeyleri düşündüğün, aynı şeylerden zevk aldığın, benzer durumlarda endişe duyduğun birilerinin varlığını bilerek yalnız olmadığını hissetmenin garantisidir
Hayatlarını zevk almak adına yaşayan o kadar çok insan var ki, hiçbir inancın bağlayamadığı bu insanlar zevk almak için verdikleri “tatlı mücadele” de birçoklarının ayağını kaydırmakta bir sakınca görmüyorlar. her şeye saygılı geçinen bu insanların kendi çıkarları uğruna yapmayacakları şey neredeyse yok gibi. Birinci tekil şahıs eklerine sahip eylemlerden(yaptım, ettim…) büyük haz alan bu insanlar bizim kendimize geçerli kıldığımız kurallardan muaflar mı ki?
İnsan için anlaşılması zor mahluklardır deriz, peki hiç anlamaya çalışır mıyız? Karma karışık duygular, mantıksız davranışlar bizim için çözümlenmesi zor olan vakalar gibidir. Halbuki basite indirgersek her şeyi, anlaşılmayacak bir durum yoktur ortada. Formül çok basittir. Ama bunu anlamak yıllar alır. Bir öğüt gibi aktarılamaz, tecrübeyle elde edilir ancak.
Varlığından şüphe duyduğumuz şeylerin gerçek olduğuna dair deliller ortaya çıktıkça, kendimize olan güvenimiz sarsılıyor. Ya açık olana inanmamaktan ya da sahte olanı fark edememekten dolayı kendimize olan inancımız ve güvenimiz sarsılıyor. Ve daha sonrası için, daha dikkatli olmaya çalışırken, daha çok hata yapmaya başlıyoruz.kendimizden uzaklaşıyor, ruhumuzda yama tutmayan delikler açıyoruz.
Yalnızlıktan zevk aldığım zamanlarda mevcut şu hayatta. Hep beni sıkacak değil ya tek başıma olmam. Herkesin insanların, kuşların, arabaların sustuğu saatler benim saatlerim. Dinlemek istediklerimi anlamamı sağlayan saatler. Kendimi dinliyorum, geceyi dinliyorum, sevdiğim şarkıları dinliyorum ki bu şarkılar benim duyularımı keskinleştiriyor. Daha iyi görüyorum, hissediyorum çevremi, o uyuyor olsa da. Anlıyorum onu, paylaşıyorum yorgunluğunu. Ve gün uyanıyor. Ben uyuyorum.
Özlemini çektiğim şeyler o kadar yakın ki, bilmeden dibimdeki şeyleri özlüyorum. Serin bir akşamüstü balkonda oturup güneşin batışını izlemeyi, bulutların renkten renge girmesini izlerken soğuğun burnumun ucunu kırmızı yapmasını özlüyorum. Sabah namazından sonra doğmamış günü beklemeyi, güneşin ilk selamladıklarından biri olmayı, günle beraber ısınmayı…….
Sıcaktan kuruyan boğazımı bir bardak buz gibi suyla serinletmeyi….
Elektrikler kesildiğinde yıldızları seyretmeyi…..
Annemin hazırladığı sabah kahvaltısı ardından koştura koştura okula yetişmeyi, hepimizden önce uyanıp sobayı yakmasını özledim.
Mevsimlerin değiştiğini fark etmeyi özledim, yaprakların sarardığını, havaların soğuduğunu, üstsüz kalan ağaçları, göç eden kuşları, sürünün V şeklini bozan gıcık kuşları,
Parlayan ama sadece içimi ısıtan güneşi, ılık ılık esen rüzgarları, yeşeren dağları…..
Bayram için hazırlık yapan öğrencileri özledim….
Ve daha bir çok şeyi özledim. Ama bunlar yanı başımda, her zaman bildikleri vakitlerde ortaya çıkıyorlar ve biz buradayız diye çırpınıyorlar. Ne olduysan artık onları görmez olmuşum. O heyecanları anlık yaşıyorum bir anda aklıma gelip tatlarını bırakıyorlar damağımda.doyumluk olmuyor bu ziyaretler hiçbir zaman.
Hani bazen uykunuz kaçıyor ya gece yarıları, işte ben o zaman uyuyorum. Sizden çalıyorum uykuyu. Çalarak yaşıyorum hayatı. Yediğinizden zevk almıyorsunuz ya, ben o zaman doyuyorum. Siz yorgunken ben zinde oluyorum, siz hasta iken, kıpırdayamazken ben sapasağlamım. Hayatı sizden çalıp yaşıyorum. Sizin benden aldıklarınıza karşılık….
Hayatta sinir olduklarımın başında sözlerimin havada kalması geliyor. Cevap alamamak, dinleyen bulamamak beni çıldırtıyor. Yazdığım mektuplara, maillere, telefon mesajlarına cevap gelmediğinde, sorduklarım cevapsız kaldığında yapacak şey bulamıyorum. Elim ayağım birbirine dolanıyor, kendimi salak gibi hissediyorum. Elimde olsa beni cevapsız bırakanları teker teker ortadan kaldırırdım ki tekrar cevapsız bırakmasınlar beni……
------------------------------------------------------------------
"yardım edin" adı altında yazılanlar:
Kişilik karmaşasından yararlanmak için çok uygun bir zaman dilimindeyiz. Herhangi bir kitapçıya girdiğimizde onlarca kendine yardım kitabı görürsünüz.Bence bu,çağımız insanının kendini tanımaya vakit kalmadan hayata atılmasından kaynaklanan kaybolmuşluğu yok etme çabasından başka birşey değil. Öyle ki daha kendimizin farkına yeni yeni vardığımız dönemlerde,hemen okul başlar ve hiç bitmek bilmez bir biçimde,hayatımızın ve benliğimizin etrafını yüksek duvarlarla örer.Daha ne olduğunu anlamadan sorumluluklar başlar ve bu ölene kadar devam eder. Temel içgüdüleri doyurma çabası insanı kendinden uzaklaştırıyor. Bu da yeni bir hastalığa,kişilik karmaşasına götürüyor insanı. Bir düşünün tam olarak ne için istek duyuyorsunuz,ne yapmak size zevk veriyor ve bu isteklerinizin ne kadarını yerine getirebiliyorsunuz? Eminim bunları yapan şanslı bir azınlık vardır ama diğerleri için aynı şeyi söyleyemeyiz. Bu durumdan faydalanmak için birçok kitap yazılmıştır bence.Geçenlerde bunlardan birkaç tanesini elime alıp inceledim.Bir tanesi herşeyin cinselliği tam manasıyla yaşayamadığımız için kendimizi yetersiz,rahatsız hissettiğimizi söylemiş. Cinsel ilişkinin sadece üremeyi değil ,ruh dengesini sağlamayı, enerji ile dolmayı sağlamak için yapılması gerektiğini söylüyor.Bir diğer kitapta ise birçok hikayeyle desteklenmiş ‘Kendi rotanızı çizin,mutlu olun,gülümseyin,kendinizi bulun’ öğütleri veriliyor.Ve bunlar gibi birçok kitap...Bu kitapların insanlara ne kadar yararı oluyor bilemem ama savunduğum şey şudur;İnsana kendisinden başka kimse yardım edemez,herkes kendi derdindedir,atalarımız ne güzel demiş el elin eşeğini türkü ile arar diye
------------------------------------------------
"kuyu":
Geçmek bilmeyen bir acıdan muzdarip olmak.Belkide en zor yanı bu hayatın.Sürekli aradığın çareyi bulamamanın verdiği ümitsizlikle geride kalan yaşama isteğininde sönüp gitmesi.Ne kadar acıdır bilemez kimse,bu acıyı yaşamadan.Varoluşunu sorgulama gafletine düştü mü insan,artık bitmiştir,herşey geri dönüşü olmayanbir yola sapmıştır.Ne ,neden sorularını aklında yineleyip,ruhunun en derinlerine kadar ızdırap çeken insanı ne kurtarabilir ki?Bir yol bulup çıkamadığı ruhundaki o kuyudan dışarıya seslenir durur,ama sonuna geldiğini anlar çünkü kimse duyamaz onu kendisinden başka.Bir uğultu gelir kulağına,bu onun sesidir.İlk düştüğü gün söylemişti bunları 'Yardım edin kurtarın beni'.Anlar ki boşuna yardım istemiştir bunca zaman çünkü tüm yakarışları,feryatları ona geri dönüyordur birer birer.Karanlığa da alışmıştır artık.Kabullenmeye başlar ve anlar ki dışarı çıkarsa herşey buradakinden daha zor olacaktır,yıllardır görmediği ışık gözlerini kamaştıracak azda olsa önceden gördüğü,hissetiği,kokladığı,sevdiği dünya daha da anlaşılmaz olacaktır onun için.Uzun zamandır burada olmamanın sonucu olan yabancılık hissinden bunalıp tekrar o kuyuya dönmek ister.Beladan,yargılayan yabancı gözlerden uzak,o karanlık,sessiz ve tek başına mutlu olmayı,daha doğrusu mutlu olmanın ne demek olduğunu anlamaya başladığıyeri ister.Tıkanır nefesi bir yerde.Ve tekrar karanlıktadırAma bu o eskiden içinde yıllarını geçirdiği o karanlık küf kokulu nemli kuyuya benzememektedir.artık ayakta durmadan bekler karanlıkta uzanarak,yeri dardır eskiye oranla ama artık biliyordur ki burada daha rahattır ve onu çağırması gereken sesi bekler,anlamıştır ki yalnız başına verdiği kararlar onu mutlu etmez.Bu yüzden kendine seçtiği rehberin sesini bekler feryat etmeden,korkmadan,huzur içinde
----------------------------------------------------------
"tenbel:)" başlıklı bir yazı bu:
dolu dolu geçen günler, ilerisi için de aynısını vaat etmez.gerekliliklerin yerine getirilmesi gelecek günlerin garanti altına alınmasını sağlar. peki bu gerekliliklerin hayata geçmesine engel teşkil eden şeyler nelerdir? tembellik tek başına bu soruya cevap olabilir mi? Her zaman eksik giden şeylere aradığımız, bütün suçu üstüne atabileceğimiz nedenlerin arayışında bizlere sorun çıkartmayan tembellik, her zaman bizi kandıracak bir yol bulur.
beni de kandırabilecek mi acaba
---------------------------------------------------------------
bu "enteresan" başlıklı bir yazı (şunu da farkettim ki çok durum karşısında "enteresan"ı kullanıyorum. ne çok şaşırıyorsam artık):
öyle zamanlar var ki hayatta, insan ne tür yalanlar söylerse söylesin karşısındaki insanı istediği gibi yönlendiremiyor. Bu söylediği yalanın yetersizliğinden değil, karşısındaki insanı hafife alışından kaynaklanıyor. Bu yüzden her ne olursa olsun, kendisine ve de karşısındaki insana saygı duymayan insanların "foya"sı eninde sonunda açığa çıkıyor. Tabii ki bu "en- son" yalan söyleyenin değil, söylenenin insafına kalmış bir durum.
hayatta çoğu zaman bu durumla karşı karşıya kaldığımı hissediyorum. yapımdan ötürü gelen "deşicilik" sayesinde elimden geleni ardıma koymadan uğraşır
aklıma gelenin başıma gelmesine zemin sağlarım. ki olması gereken de bu olmalı. her insan,her söylenene kayıtsız şartsız inanmamalı. Günümüz insanı içinde bulunduğu durum dolayısıyla inanmaya olan büyük ihtiyacını, önüne çıkan herkesle doyurmaya kalkmamalı.
bir insandan ne bekliyorsanız, sizde ona istediğinizi verin ki "alış-veriş" tamamlansın. güven istiyorsanız güven, sevgi istiyorsanız sevgi, yemek istiyorsanız yemek :)))
-------------------------------------------------------------------------
"ben daha ne yapayım" başlıklı bir yazı, neye kızdıysam artık:
artık elimden başka birşey gelmez kardeşim. hiç huyum değildir kaçanı kovalamak. bir yere kadar umursarım, değer veririm ama umursanmadığımı gördüğüm an silerim gider. ki bu tavrımın ne kadar doğru ne kadar yanlış olduğunu tartışmaya gerek görmüyorum. bireysel sorunlarını bana yansıtan, daha doğrusu insanlarla olan ilişkilerine yansıtan elemanlarla işim olmasın bi zahmet. ben ne yapayım sorunlu adamı, zaten ben olmuşum kendim koca bir sorun. ara ara bulamadım pimi çekecek bi deli, yoksa şimdiye çoktan patlamıştım. uzun zamandır üzerinde düşündüğüm kafa yorduğum proceleri de hayata geçirmenin vakti geldi sanırım. yaş kemale erdi hatta kemal'i geçtim bile.bu durumda hangi baltaya kürdan çöpü olacam diye düşünmektense sapların arayışına balta olurum daha faideli. okuyan var mı bunları bilmiyorum ama yapacak daha iyi işleri vardır eminim.......
---------------------------------------------------------------------------
"ayna" başlıklı yazıyı daha önce yayınlamıştım burada da ama hoşuma gidiyor şerefsiz bir daha yayınlayalım:
- Bir tek seni anlayamıyorum. Kendime inandığım, kendimi bildiğim kadarıyla kimin yüzüne baksam, ne olursa olsun, birşeyler okuyabiliyordum, ta ki sana bakana kadar.- Neden ben? Daha önce böyle birşey başına gelmediğine göre, bundan önce yaptığın tespitler tam olarak doğru değildir bence. Bunu söylememin nedeni, kendine olan tam güvenindir.
- Hayır senden öncekiler yanlış değildi. Her zaman haklı çıktım. Seni okuyamıyor değilim, içini biliyorum ama bu yüzünden okunmuyor. Her insanın düşüncesi, onun yüzüne, yüzünün ayrıntılarına saklanır. Okumasını bilen bunları görür,okur. Ama senin yüzünde böyle bir giz yok. İçinde neler oluyor, ne düşünceler dolanıyor kafanda, bunları biliyorum ama bunu yüzünde görememem, sanki... Her neyse bir sorun bu benim için.
- Yerinde olsam önce şu gözlükleri çıkarırdım gözümden. Birde öyle bakmayı dene bana!- Ama gözlüklerim olmadan...- Dinle beni ve çıkar onları öyle bak.- Tamam, ama şimdi seni tam göremiyorum.- İşte ben, gerçek ben de bu zaten. Net değilim sınırlarım yok artık. Beni belirten çizgiler silindi uzun zaman önce.
- Bundan ne mana çıkarmam gerekli?- Bana böyle bakarken bende gördüklerinle birleştir aklındakileri, bütünleştir. Bütün bildiklerim, yaşadıklarım, hissetiklerim, beni böyle, bu bulanık hale getirdi. Birike birike içimdekiler dışıma sızdı ve bulandırdı beni. Anladın mı şimdi?
- Hayır böyle olmaması gerekiyor. Ben seni bulanık görüyorsam sende beni bulanık görüyorsun demektir. Beni tam okuyamıyorsun ve buda bizi çıkmaza götürür. Sen neden çıkardın ki gözlüğünü?- Ben değil sen çıkardın!!!- Anlayamıyorum , nasıl olabilir ki? Ben benim, sende ben?- Beni görmek için gözlüğe ihtiyacın yok ki senin.- Bunlara bir anlam veremiyorum. Biz aynı isek sorun ne?- İşte bende sana bunu anlatmaya çalışıyorum. Bakmakla görmek aynı şey değildir. Bakarsın ama göremezsin. Bunu bildikten sonra zaten nasıl bakman gerektiğini anlarsın.....
--------------------------------------------------
bu da "sonunda" başlıklı bir denemesemmidenesemmi ürünü (halime ye saygılar) :
Olmuyor bir türlü başaramıyorum.Ama neden? İstediğim şeyi yapmaktan alıkoyan nedir beni? Ayda yılda bir aklıma geldi,oturdum yapayım dedim. Bundan önce yaşadıklarımı, yaptıklarımı gözönünden geçirdim. Aslında o kadarda zor olmaması gerekiyordu. Yapmam gereken sadece verilen yolları izlemek ve istediğim şeyi elde etmekti. Bu konu hakkında o kadar çok program yapıldı ve yapılıyor ki,içinde olmasa bile insanın yapamaması için hiçbir sebep yok yani.Neyse oturdum,aldım elime gereken şeyleri ve başladım.Başta herşey o kadar basit ve kolay geldi ki bunuda çabucak yapabildiğim için kendimle gurur duymaya başladım. Ama nereden bilebilirdim ki sonunda başıma gelebilecekleri. Ne olduysa olmuş,olmamıştı yanlış olan birşeyler vardı ve bunun geri dönüşüde yoktu, herşeye baştan başlamak dışında.Baktım kendim yapamıyorum,ama ona o kadarda ihtiyacımda var, kalktım giyindim. Ama ne giyiniş. Ben ki öğlen gezmelerine bile saatlerce hazırlanan, günler öncesinden ne giyeceğine, giydiği elbiseyle hangi takıları takacağını hesaplayan bir insanım, benim için bu kadar önemli bir şey için,gözüm hiçbirşeyi görmez olmuştu. Lacivert pantoloumu, onun üstünede açık mavi uzun kollu bluzumu giyip kendimi dışarı attım. Nedense kendimde bir eksiklik hissettim,ve hemen merdivenleri hızla geri çıkarak aceleyle çantamdan anahtarlığımı çıkardım. Fakat bir türlü doğru anahtarı bulamıyordum, birden kendime sakin olmam gerektiği telkininde bulundum. Sonunda doğru anahtarı bulmuş(en son denemede) içeri girmiş, kendimdeki eksikliği gidereceğine inandığım mavi benekli tül şalımı almıştım. Tam çıkacakken kapının eşiğindeki vestiyerin sağına yerleştirilmiş oval şeklindeki aynada kendime bakmayıda unutmadım. Artık tamam sayılırdım,onun için hazırdım.Kendimi sokağa atmamla şaşırdım kaldım. İyi hoştu da,nereden bulacaktım onu. Aklımda bir kaç yer vardı ama daha önce hiç dışarıda yapmamıştım. Yapanları gördüğümde ise bu bana çok tiksindirici gelmişti, asla böyle birşey yapmam, bunun büyüsünü bozmam diyordum kendime. İyi ki de kendimden başkasına dememişim, yok birisi beni az sonra o işi yaparken görse, kimbilir arkamdan neler konuşulurdu.Birden bu düşüncelerden sıyrılıp kendimi bir dükkanın önünde buldum. İçeridekiler büyük bir zevkle sohbet ediyorlar,yapmak için geldikleri bu mekanda yapmak istedikleri şeyi yapıyorlardı. Cama yapışıp içeridekileri görmeye çalışırken,içeridekilerin bana şaşkın şaşkın bakan gözleriyle buluştu gözlerim. Ama o yoktu. O yoktu ama onun dışında neredeyse herşey orada gibiydi. Buna benzer onu bulabileceğim bütün yerleri dolaştım umutlu bir şekilde,bir iki tanıdığa rastladım ama onlara sıkılıp biraz dolaşmaya çıktığımı söledim. Artık sabrım taşmak üzereydi. Vakit geç olmuştu ve ben hala onu bulurum ümidiyle geziniyordum. Sanki onu aramaya çıkacağım anlaşılıp nerede ne kadar varsa hepsi ortadan kaldırılmıştı.Canım çok sıkkın bir şekilde eve döndüm, üstelik o kadar yorulmama rağmen onu bulamamıştım. Eski eşimle boşandığımızda bile bu kadar üzgün olduğumu hatırlamıyordum. Ama ne yapabilirdim ki, elimde değildi bir kere aklıma düşmüştü. Yapılacak işleri umursamadan bende oturdum gecenin o saatinde yeniden başına oturdum ve uzun uğraşlar sonunda yaptım ve rahatladım.neden oturup bir daha yeniden yapmak aklıma gelmemişti. Kendime çok kızdım,nede olsa eninde sonunda evde kendim yapmıştım. O kadar yorulduğum da yanıma kar kalmıştı.Belki anlaması zor gelebilir ama bir tabak bulgur pilavının beni bu hale getireceği aklımın ucundan geçmezdi
----------------------------------------------------------------
bu da "karalamalar" başlığından:
Öyle zamanlar var ki hayatta, insan ne tür yalanlar söylerse söylesin karşısındaki insanı istediği gibi yönlendiremiyor. Bu söylediği yalanın yetersizliğinden değil, karşısındaki insanı hafife alışından kaynaklanıyor. Bu yüzden her ne olursa olsun, kendisine ve de karşısındaki insana saygı duymayan insanların "foya"sı eninde sonunda açığa çıkıyor. Tabii ki bu "en- son" yalan söyleyenin değil, söylenenin insafına kalmış bir durum. Ama siz gelinde bunu yalan söylemeyi marifet sayanlara anlatmaya çalışın. Ne derseniz deyin onları doğru olanı kabul etmeye yaklaştıramazsınız bile. Çünkü öyle bir duruma gelmişlerdir ki her şeyin en iyisini onlar bilir, her durumun üstesinden gelmesini onlar becerir ve her söyledikleri yalanla gerçeğe bir adım daha yaklaşmış olurlar. Siz acizliğinizle onların sebep oldukları anaforda döner durursunuz, bütün suyun akıp gitmesini bekleyerek.
Hayatın kendisinin büyük bir yalan olduğunu savunan insanları da görmüşsünüzdür. Onlar için durum sanılanın aksine çok eğlencelidir. Varsa yoksa kendileri için çabalar, kendileri için üzülür, kendileri için yaşarlar.Gerisi boştur onlar için.Burada yaptıklarının hediyesini bir sonraki hayatlarında alacaklar ve onu da çok güzel bir şekilde harcayarak daha sonraki yaşamlarını garantiye alacaklardır. Sonu olmayan bu döngü inancı onların başka şeyler için çabalamasını, düşünmesini engeller. Fark ettiğiniz üzere onlarında bir inanca, bir şeylere inanmaya ihtiyaçları vardır. Hangimizin yok ki? Çok küçük bir terslikte bile hemen, bizden büyük ve de yüce bir güce sırtımızı dayayarak geçmesini bekleriz.
***
Beklerken sıkılmayayım diye kendi kendime uydurduğum oyunlarında bitmesiyle “ne olacak şimdi?” diye düşünmeye başladım. Vakit ilerliyor acımadan ama beklenenlerden ses yok.off larla beraber saniyeleri sayıyorum. Her bekleyen amacına ulaşıyor, geçip gidiyorlar yanımdan mutlu bir şekilde. Artık buna bir son vermenin zamanı geldi. Geldi hatta geçiyor. Ne yapalım kısmet değilmiş. Artık bundan sonra da kısmet olur mu bilmem….
***
Limanlar her zaman umut olmuştur yüreğine insanın. Hiç bir zaman, açıkta kalmak insanı mutlu etmez. İlla ki ayakları sağlam bir yere basmalı. Ama emin midir ki o sağlam dediği kara parçası onu hiç beklemediği bir zamanda sarsabilir. Fırtına öncesi sakin deniz misali, suskun olan toprak onun ayakları altında isyan edecektir.
***
Bunalıma ya herşeye sahip olduğumuz için ya da birşeylere sahip olamadığımız için düşeriz. Bu buhranlar kendilerini fiziki olarak belli ederler. Gerek hal ve hareketlerinizde gerekse bedeninizde. Yapılacak işleri tüketen insanlar farklı ve toplumun alışık olmadığı işlere yönelirken, henüz birşeyler elde edemeyenler ise daha da karamsarlaşarak tembelliğin sınırlarını zorlarlar. Günümüze mahsus bir durumdur bu. Iyiye değil kötüye gitmektedir.
***
Arkadaş sahibi olmak, aynı şeyleri düşündüğün, aynı şeylerden zevk aldığın, benzer durumlarda endişe duyduğun birilerinin varlığını bilerek yalnız olmadığını hissetmenin garantisidir
Hayatlarını zevk almak adına yaşayan o kadar çok insan var ki, hiçbir inancın bağlayamadığı bu insanlar zevk almak için verdikleri “tatlı mücadele” de birçoklarının ayağını kaydırmakta bir sakınca görmüyorlar. her şeye saygılı geçinen bu insanların kendi çıkarları uğruna yapmayacakları şey neredeyse yok gibi. Birinci tekil şahıs eklerine sahip eylemlerden(yaptım, ettim…) büyük haz alan bu insanlar bizim kendimize geçerli kıldığımız kurallardan muaflar mı ki?
İnsan için anlaşılması zor mahluklardır deriz, peki hiç anlamaya çalışır mıyız? Karma karışık duygular, mantıksız davranışlar bizim için çözümlenmesi zor olan vakalar gibidir. Halbuki basite indirgersek her şeyi, anlaşılmayacak bir durum yoktur ortada. Formül çok basittir. Ama bunu anlamak yıllar alır. Bir öğüt gibi aktarılamaz, tecrübeyle elde edilir ancak.
Varlığından şüphe duyduğumuz şeylerin gerçek olduğuna dair deliller ortaya çıktıkça, kendimize olan güvenimiz sarsılıyor. Ya açık olana inanmamaktan ya da sahte olanı fark edememekten dolayı kendimize olan inancımız ve güvenimiz sarsılıyor. Ve daha sonrası için, daha dikkatli olmaya çalışırken, daha çok hata yapmaya başlıyoruz.kendimizden uzaklaşıyor, ruhumuzda yama tutmayan delikler açıyoruz.
Yalnızlıktan zevk aldığım zamanlarda mevcut şu hayatta. Hep beni sıkacak değil ya tek başıma olmam. Herkesin insanların, kuşların, arabaların sustuğu saatler benim saatlerim. Dinlemek istediklerimi anlamamı sağlayan saatler. Kendimi dinliyorum, geceyi dinliyorum, sevdiğim şarkıları dinliyorum ki bu şarkılar benim duyularımı keskinleştiriyor. Daha iyi görüyorum, hissediyorum çevremi, o uyuyor olsa da. Anlıyorum onu, paylaşıyorum yorgunluğunu. Ve gün uyanıyor. Ben uyuyorum.
Özlemini çektiğim şeyler o kadar yakın ki, bilmeden dibimdeki şeyleri özlüyorum. Serin bir akşamüstü balkonda oturup güneşin batışını izlemeyi, bulutların renkten renge girmesini izlerken soğuğun burnumun ucunu kırmızı yapmasını özlüyorum. Sabah namazından sonra doğmamış günü beklemeyi, güneşin ilk selamladıklarından biri olmayı, günle beraber ısınmayı…….
Sıcaktan kuruyan boğazımı bir bardak buz gibi suyla serinletmeyi….
Elektrikler kesildiğinde yıldızları seyretmeyi…..
Annemin hazırladığı sabah kahvaltısı ardından koştura koştura okula yetişmeyi, hepimizden önce uyanıp sobayı yakmasını özledim.
Mevsimlerin değiştiğini fark etmeyi özledim, yaprakların sarardığını, havaların soğuduğunu, üstsüz kalan ağaçları, göç eden kuşları, sürünün V şeklini bozan gıcık kuşları,
Parlayan ama sadece içimi ısıtan güneşi, ılık ılık esen rüzgarları, yeşeren dağları…..
Bayram için hazırlık yapan öğrencileri özledim….
Ve daha bir çok şeyi özledim. Ama bunlar yanı başımda, her zaman bildikleri vakitlerde ortaya çıkıyorlar ve biz buradayız diye çırpınıyorlar. Ne olduysan artık onları görmez olmuşum. O heyecanları anlık yaşıyorum bir anda aklıma gelip tatlarını bırakıyorlar damağımda.doyumluk olmuyor bu ziyaretler hiçbir zaman.
Hani bazen uykunuz kaçıyor ya gece yarıları, işte ben o zaman uyuyorum. Sizden çalıyorum uykuyu. Çalarak yaşıyorum hayatı. Yediğinizden zevk almıyorsunuz ya, ben o zaman doyuyorum. Siz yorgunken ben zinde oluyorum, siz hasta iken, kıpırdayamazken ben sapasağlamım. Hayatı sizden çalıp yaşıyorum. Sizin benden aldıklarınıza karşılık….
Hayatta sinir olduklarımın başında sözlerimin havada kalması geliyor. Cevap alamamak, dinleyen bulamamak beni çıldırtıyor. Yazdığım mektuplara, maillere, telefon mesajlarına cevap gelmediğinde, sorduklarım cevapsız kaldığında yapacak şey bulamıyorum. Elim ayağım birbirine dolanıyor, kendimi salak gibi hissediyorum. Elimde olsa beni cevapsız bırakanları teker teker ortadan kaldırırdım ki tekrar cevapsız bırakmasınlar beni……
------------------------------------------------------------------
"yardım edin" adı altında yazılanlar:
Kişilik karmaşasından yararlanmak için çok uygun bir zaman dilimindeyiz. Herhangi bir kitapçıya girdiğimizde onlarca kendine yardım kitabı görürsünüz.Bence bu,çağımız insanının kendini tanımaya vakit kalmadan hayata atılmasından kaynaklanan kaybolmuşluğu yok etme çabasından başka birşey değil. Öyle ki daha kendimizin farkına yeni yeni vardığımız dönemlerde,hemen okul başlar ve hiç bitmek bilmez bir biçimde,hayatımızın ve benliğimizin etrafını yüksek duvarlarla örer.Daha ne olduğunu anlamadan sorumluluklar başlar ve bu ölene kadar devam eder. Temel içgüdüleri doyurma çabası insanı kendinden uzaklaştırıyor. Bu da yeni bir hastalığa,kişilik karmaşasına götürüyor insanı. Bir düşünün tam olarak ne için istek duyuyorsunuz,ne yapmak size zevk veriyor ve bu isteklerinizin ne kadarını yerine getirebiliyorsunuz? Eminim bunları yapan şanslı bir azınlık vardır ama diğerleri için aynı şeyi söyleyemeyiz. Bu durumdan faydalanmak için birçok kitap yazılmıştır bence.Geçenlerde bunlardan birkaç tanesini elime alıp inceledim.Bir tanesi herşeyin cinselliği tam manasıyla yaşayamadığımız için kendimizi yetersiz,rahatsız hissettiğimizi söylemiş. Cinsel ilişkinin sadece üremeyi değil ,ruh dengesini sağlamayı, enerji ile dolmayı sağlamak için yapılması gerektiğini söylüyor.Bir diğer kitapta ise birçok hikayeyle desteklenmiş ‘Kendi rotanızı çizin,mutlu olun,gülümseyin,kendinizi bulun’ öğütleri veriliyor.Ve bunlar gibi birçok kitap...Bu kitapların insanlara ne kadar yararı oluyor bilemem ama savunduğum şey şudur;İnsana kendisinden başka kimse yardım edemez,herkes kendi derdindedir,atalarımız ne güzel demiş el elin eşeğini türkü ile arar diye
------------------------------------------------
"kuyu":
Geçmek bilmeyen bir acıdan muzdarip olmak.Belkide en zor yanı bu hayatın.Sürekli aradığın çareyi bulamamanın verdiği ümitsizlikle geride kalan yaşama isteğininde sönüp gitmesi.Ne kadar acıdır bilemez kimse,bu acıyı yaşamadan.Varoluşunu sorgulama gafletine düştü mü insan,artık bitmiştir,herşey geri dönüşü olmayanbir yola sapmıştır.Ne ,neden sorularını aklında yineleyip,ruhunun en derinlerine kadar ızdırap çeken insanı ne kurtarabilir ki?Bir yol bulup çıkamadığı ruhundaki o kuyudan dışarıya seslenir durur,ama sonuna geldiğini anlar çünkü kimse duyamaz onu kendisinden başka.Bir uğultu gelir kulağına,bu onun sesidir.İlk düştüğü gün söylemişti bunları 'Yardım edin kurtarın beni'.Anlar ki boşuna yardım istemiştir bunca zaman çünkü tüm yakarışları,feryatları ona geri dönüyordur birer birer.Karanlığa da alışmıştır artık.Kabullenmeye başlar ve anlar ki dışarı çıkarsa herşey buradakinden daha zor olacaktır,yıllardır görmediği ışık gözlerini kamaştıracak azda olsa önceden gördüğü,hissetiği,kokladığı,sevdiği dünya daha da anlaşılmaz olacaktır onun için.Uzun zamandır burada olmamanın sonucu olan yabancılık hissinden bunalıp tekrar o kuyuya dönmek ister.Beladan,yargılayan yabancı gözlerden uzak,o karanlık,sessiz ve tek başına mutlu olmayı,daha doğrusu mutlu olmanın ne demek olduğunu anlamaya başladığıyeri ister.Tıkanır nefesi bir yerde.Ve tekrar karanlıktadırAma bu o eskiden içinde yıllarını geçirdiği o karanlık küf kokulu nemli kuyuya benzememektedir.artık ayakta durmadan bekler karanlıkta uzanarak,yeri dardır eskiye oranla ama artık biliyordur ki burada daha rahattır ve onu çağırması gereken sesi bekler,anlamıştır ki yalnız başına verdiği kararlar onu mutlu etmez.Bu yüzden kendine seçtiği rehberin sesini bekler feryat etmeden,korkmadan,huzur içinde
----------------------------------------------------------
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)