böle aman aman çikolata diye yanıp tutuşmuyorum emme velakin, can isteyince de bulunmuyor bu meret. kendi evim olsa, kenara , köşeye, çekmeceye, lavabo altına saklardım zor durumlar için. böyle bir derdim de olmazdı "aman aman çiklotam nerde" diye. amma velakin yurtta kaldığımdan ve de kantin 50 metre yakınımda olduğundan "ay ne alsam" diye aklıma düştüğünde kantinde soluklanıyorum. bazılarımız da oluyor hani, kendi evi yokmuş gibin, onun bunun evinde kalıyor. so
nra da "ay aman bakkala inemem, neden bu evde çukulata yok, canım çekti " diye yakarışlarda bulunuyor. halbuki haline kılığına baksa, bırak çukulatayı su içmeyi bırakacak durumda olanlar ise tersine, daha da bağımlısı oluyorlar. vay halinize, ne yaman çelişki bu anne?
